მაინც რაზე ფიქრობს ადამიანი,როდესაც ანდერძს წერს? ალბათ არც გიფიქრიათ ამაზე, მაგრამ ვზივარ ახლა და ვცდილობ წარმოვიდგინო თავი ,,უკანასკნელი სიტყვის” წერის მომენტში, (თუმცა ეს ჯერ კიდევ შორსაა იმედი მაქვს). საქართველოში უმეტესობა ანდერძის წერის ინსტიტუტს არც იყენებს, ტოვებს ერთ სახლს,რომელზეც მის შვილებს შემდეგი წლების განმავლობაში დავა აქვთ. ტოვებს ასევე ,,ტაბურეტკას”, რომელზეც ბოდიში,მაგრამ ხან ერთი მემკვიდრე ჩამოდებს ჩამოსადებს და ხან მეორე (შეთავსებით რა თქმა უნდა), მოკლედ არის ერთი დავიდაბარა, ამას არ სჯობს წინასწარვე ყველაფერი ტკბილად და ლამაზად იყოს განსაზღვრული?! არ ვიცი, ამაზე სხვა დროს ვიმსჯელოთ, ახლა კი ნახეთ შემთხვევები, რომელთა მუზით გაბრუებულმა ფეისბუქზე პროფილიც კი შეიძლება შექმნა, სახელწოდებით: ყველაზე ანდერძები!
*THUMBS UP* *THUMBS UP* *THUMBS UP*