–დავიღლეე . . .
–რამ დაგღლა?!
–რამმ?!აი ამ მიწას ხო ხედავს?|
–კიი მერე რაა?
–აი ამ მიწის ქვეშ ჩემი ჩხოვრებაა...
–დავიღლეე . . .
–რამ დაგღლა?!
–რამმ?!აი ამ მიწას ხო ხედავს?|
–კიი მერე რაა?
–აი ამ მიწის ქვეშ ჩემი ჩხოვრებაა...
ლამაზი ქალი...ლამაზად ტირის.ულამაზესად ღელავს,
და...შეკვდომიან ტუჩები ღიმილს,ფიქრი ფიქრს ისევ თელავს...
ლამაზი ქალის ლამაზი ცრემლი...ულამაზესად ბრწყინავს,
და...წამწამების უნაზეს რხევით...ღაწვებს ეღვრება წვიმად.
წლის დაქვრივებული დედა მზად არის,საკუთარი დარჩენილი სიცოცხლე შვილებს მიუძღვნას და მამინაცვალი არ დაუსვას სახლში.მხოლოდ საქართველოში: ყველაზე თბილად იხუტებს დედა,შვილს.მხოლოდ საქართველოში: დედას შეუძლია შვილის გულისთვის ყველანაირი ფიზიკური და ფსიქიკური შეურაცხყოფა აიტანოს.მხოლოდ საქართველოში: დედა ნერვიულობს მის შვილს საჭმელი ნაჭამი აქვს თუ არა, და თუ ნაჭამი აქვს,ეყო თუ არა მას ეს საჭმელი.მხოლოდ საქართველოში: მხოლოდ ქართველი დედა ეუბნება შვილს: ,,დედა გენაცვალოს”.მხოლოდ საქართველოში: მხოლოდ ქართველ დედას შეუძლია იტიროს შვილთან ერთად.მხოლოდ საქართველოში: მხოლოდ ქართველ დედას ჰგონია თავისი შვილი,ყველაზე ლამაზი,ყველაზე ჭკვიანი,ყველაზე კარგი.მხოლოდ საქართველოში: დედა სცემს შვილს ტაკოებზე,და თან ფიქრობს,რომ რამე არ ატკინოს.მხოლოდ საქართველოში: მხოლოდ ქართველ დედას შეუძლია მორწყას ცრემლებით,შვილის საფლავი.მხოლოდ საქართველოში: მხოლოდ ქართველი დედა ამბობს,რომ ჯობია მისმა…
შენ რომ იცოდე როგორ მიყვარხარ
ალბათ შეძლებდი ხმამაღლა ყვირილს,შენ რომ იცოდე როგორ გაღმერთებალბათ თვალები მიგაჩვევს ტირილს,
შენ რომ იცოდე,როგორ ვოცნებობ
ალბათ გამიშვებ ოცნების იქით,
შენ რომ იცოდე შენით ვარსებობ,
ალბათ ყოველდღე ატარებ ღიმილს
შენ რომ იცოდე მზის სხივს გადარებ
ალბათ ქუჩაში იქნები დღისით,
შენ რომ იცოდე ძილშიც შენთან ვარ
ალბათ დაუცდი მზის ჩასვლას დღისით,
შენ რომ იცოდე როგორ მიყვარხარ
ალბათ არასდროს არ წახვალ, ვიცი!
სიყვარულია როცა შეიგრძნობ,
რომ შენ მის გვერდით სულ გინდა ყოფნა,
სულ გელანდება მისი თვალები,
ჩუმად გულიდან ამოგდის ოხვრა.
სიყვარულია,როცა დაინახავ,
და შეხედვისას გაგაჟრიალებს,
მოწყურებული ჩაეკონები,
გულს უნებლიეთ აგიფრიალებს.
სიყვარულია,როცა მასთან ხარ,
და მაინც მუდამ რომ გენატრება,
გინდა უყურო,მიეალერსო
როცა შორდები კი გული გწყდება.
სიყვარულია,რომ უსმენ ყურადღებით,
თავის რთულ წარსულს როცა გიყვება,
როცა გაუგებ კიდეც დაამშვიდებ,
და მისი გულიც რომ ამღერდება
სადაც უნდა იყო სულ მასზე ფიქრობ,
და ეს ფიქრები არასდროს ქრება,
სიყვარულია,რომ დარდობ მასზე,
რომ ერთი წამიც არ გავიწყდება.
ყოველი შეხვედრა და პაემანი,
რომ ორივესთვის სიხარულია
ასეთი გრძნობა და მონატრება,
ნამდვილად დიდი სიყვარულია
უშენოდ მოვკვდები...
ჰო,დავხუჭავ თვალებს,მოვკვდები და აღარ გეყოლები...
და იქნებ ღმერთმა უკანასკნელი სურვილი მკითხოს სიკვდილის წინ...
გინატრებ!..შენ გინატრებ და გადამარჩენ!..
როგორც იმ ზღაპარში-მაკოცებ და კვლავ ვიგრძნობ სიცოცხლის სურვილს...
ხომ იძახიან,”თუ ვინმე სიკვდილს გადაარჩინე,მერე მისი მიტოვების უფლება აღარ გაქვსო...”
იცი,ყოველთვის მიყვარდა შემოდგომა,მაგრამ მაინც სულ გაზაფხულს ველოდებოდი...
მზის ჩასვლა მიყვარდა და მაინც მის ამოსვლას ველოდებოდი ყოველთვის...
სიმაღლის მეშინოდა ბავშვობიდან და მაინც ცისკენ მივიწევ ყოველთვის და მიუწვდომელს ვეპოტინები...
ჩემი სამყარო ძალიან მომწონს ჩემივე ფანტაზიებში და მაინც რეალობა მირჩევნია...
ვერ ვხედავ იმას,რასაც სხვები ხედავენ,მაგრამ კარგად ვხედავ იმას,რისი არსებობაც აზრადაც არასოდეს მოსვლიათ...
შენი მეშინოდა ყოველთვის და სიკვდილის წინ ისევ შენ გინატრე...
და შენ მე გუშინ სიკვდილს გადამარჩინე,უკან დამაბრუნე და ახლა ვალდებული ხარ,გიყვარდე და ზრუნავდე ჩემზე...
სითბოში და სიყვარულში გამხვიო…
ჩუმად საყვარელო, ახლა ყველაფერი უკვე ჩავლილია,
ჩვენი მონატრების წამი,ბოლო წამი თითქმის გაილია.
ნუ იდარდებ კარგო ბედისწერა თუა გრძნობის დასასრული.
ვიცი,მოგონება მუდამ გამახარებს, ჩვენზე გარდასული,
ყველა ტაძარი და ყველა დაფიცება შენს თავს გამახსენბს,
გულში შეგინახავ, თუმც კი ჯერ არ ვიცი,რაღა დამასვენებს.
ხელჩაკიდებულმა ვინღა მომატაროს ყველა სალოცავი,
ვინღა ჩამიღვაროს გულში მონატრების სითბო საოცარი.
სხვას ნურაფერს მეტყვი,რადგან დუმილია ახლა ყველაფერი,
რაღაც მსურდა მეთქვა,მაგრამ ვერ გითხარი თითქმის ვერაფერი...
მაინც არ გაგკიცხავ,გრძნობას მიტოვებულს გულში დავასვენებ,
შენ კი ისე წადი,რომ თავს ნურასოდეს ნუღარ გამახსენებ.
თუ სახეზე შემომხედავ დაინახავ უცებ ღიმილს,
ვერ მიხვდები,რომ მე ჩუმად,ამით ვფარავ გულის ტკივილს,
გავუყვები ღამით ქუჩას და ავხედავ სავსე მთვარეს,
ცას ვარსკვლავი თუ მოწყდება,ჩუმად ჩავიფიქრებ რამეს,
მერე ისევ ძველებურად სალოცავში ვიწყებ ლოცვას,
ცოდვების დასავიწყებლად ისევ დავცლი ღვინის ბოცას,
დავითვრები,ვერ ავდგები,კვლავ დავიწყებ
მუხლზე ცოცვას,
ნურას მკითხავ,ვერას გეტყვი და დავიწყებ ისევ ბოდვას,
ვიღაცა თვალს გამაყოლებს,ვერ გაიგებს ის ჩემს ტკივილს,
გულიანად ჩაიცინებს:"მთვრალია და მიტომ ტირის"
ვინ რა იცის როგორ ვცხოვრობ,რად ვიღიმი მუდამ ასე,
არ იციან ჩემი გული ტკივილით თუ არის სავსე,
მე რომ მუდამ თან ვატარებ განწყობას და ლამაზ ღიმილს,
ვერ ხვდებიან რომ ღიმილი მალავს ჩემი გულის ტკივილს!
ვერას ვამბობ,ძველებურად მივუყვები კუთვნილ ბილიკს,
გაიკვირვებთ ალბათ ყველა,თუ დავიწყებ უცებ ტირილს,
სევდით სავსე ვზივარ ასე და შევცქერი ზეცით მთვარეს,
ყველა ჩემი გულის ტკივილს…
ჯერ კიდევ დროა,
ჯერ კიდევ მოთოვს...
ჯერ ისევ ასდის მიწას ალმური...
ვზივარ და,
ხელში ვაწვალებ ფოთოლს...
და როგორც ადრე, ჩუმად ვხმაურობ...
გაშინებს?
ისევ რომ მოგეჩვიო..
არ იტყობ მაგრამ, სიშფოთეს გამჩნევ...
გარბიხარ,
თითქოს სულ სხვა არჩიე...
და მაინც ცდილობ,
ჩემს გულში დარჩე...
წარსულზე ვფიქრობ
და გულიც, ფეთქავს...
მაშინებს, აწმყო მათოვს ზეციდან...
მომინდა,
ახლა რომ იყო ჩემთან...
და ისე ახლოს, როგორც მე მინდა...
გაშინებს?
ისევ, ისე რომ გნატრობ...
როგორც სიცხეში ცივი ფანტელი...
მე შენთვის,
კუთვნილ სიცოცხლეს დავთმობ...
და დროს,
წასულს და ფეხით გათელილს...
თუ მოგენატრო,
მე ცრემლად მოვალ...
გაკოცებ, ტკივილს უკვალოდ წავშლი...
მე ვიცი, მოთოვს...
ჯერ კიდევ დროა...
და ისიც, მე რომ შენს გამო გავჩნდი...
მე ღამეს მაინც,
მოვუგებ ნიძლავს...
და კოცნას, სხვას რომ არ ღირსებია...
გპირდები,
მაინც ვიპოვი სიზმარს...
ჯერ რომ არავის არ სიზმრებია