Замина тивко, и пустош остави,
зад него непробоен ѕид постави.
Роза подарена, искина на две,
реши таа да стави крај на се’.

Со солзи ја пратеше, и убиствен молк,
а во него владееше глад како на волк.
Сакаше да се стрча, да ја гушне силно,
да ја погали по образот, да ја бакне милно.

А сепак таа продолжи, не гледајќи назад,
а него само продолжија морници да го лазат.
Ќе се врати ли таа некогаш сакаше да знае,
ил го остави вечно за минатото да се кае...

Нравится 2