Fëmijëria është një epokë e artë: jo vetëm sepse çdo gjë është
një zbulim i pamasë për sytë tanë të fëmijëve, por edhe për shkak
se kemi nënën dhe babanë për të na mbrojtur dhe për të na
udhëhequr. Çfarëdo që na nevojitet, çfarëdo pengese që na del në
rrugën tonë, ne e dimë se mund të mbështetemi tek to.Rritja,
siguria që na japin është më pak; bota bëhet më e komplikuar dhe
problemet nuk janë më aq të thjeshta për t’u zgjidhur. Por mbi të
gjitha, ata, heronjtë tanë, fillojnë të humbasin “superfuqitë” e
tyre, energjitë dhe forcën, për sa kohë që jemi, këtë herë ne duhet
të kujdesemi për to.Është e vështirë të pranosh që prindërit
plaken: prandaj, fillimisht jemi të acaruar nga ato kufizime të
vogla të cilat, nga viti në vit i shohim të shfaqen tek ta. Ne jemi
të vetëdijshëm se vitet kalojnë dhe flokët e tyre bëhen gri,
rrudhat shfaqen në fytyrë, por duhet të pranojmë që ata nuk mund të
reagojnë më si dikur dhe të zgjidhin kërkesat tona dhe nevojat e
tyre.E pandërgjegjshmja jonë pretendon të njëjtën vëmendje si kur
ishim të rinj, të njëjtin rol mbrojtës të fëmijërisë, dhe
zemërohemi kur kuptojmë se ajo mungon. Nëse harron një takim, nëse
duhet të përsërisësh të njëjtën frazë më fort, nuk është nga
pakujdesia ndaj nesh: ne gjithmonë do të mbetemi fëmijët e tyre në
sytë e nënës dhe babait.Pastaj, kur ne fillojmë të marrim parasysh
këto ndryshime, shqetësimi fillon e shtohet, derisa sëmundjet e
moshës së vjetër kthehen në një ankth që vetëm rritet. Dhe këtu,
nga fëmijë, bëhemi prindër të prindërve tanë.Të kujdesesh për
prindërit do të thotë jo vetëm të shikojmë shëndetin e tyre, por
t’i mbajmë larg shqetësimeve dhe dhimbjeve, të mëdha dhe të vogla,
të jetës. Pra, nuk i tregojmë prindërve tanë, për vështirësitë në
familje; ne i zvogëlojmë problemet me fëmijët dhe i harrojmë ato të
punës: me pak fjalë, e zbusim realitetin, lëmë mënjanë çdo
pakënaqësi dhe ankth dhe e bëjmë më të menaxhueshëm – fizikisht dhe
emocionalisht.Ndërkohë, ne shtrëngojmë dhëmbët, sepse ajo strehë e
sigurt që ata përfaqësonin nuk ekziston më, përveçse në kujtimet
tona. Në vend të një zgjidhjeje për problemet, ne duhet të jemi të
kënaqur me një buzëqeshje dhe një përqafim të pavetëdijshëm të
vështirësive tona. Por ne e dimë se kjo është e drejtë dhe se ata
në fund kanë të drejtën të ndihen të lodhur dhe të kujdesen për
fëmijët e tyre.Nga ana tjetër, le të ndihemi mirënjohës, sepse në
këtë mënyrë mund t’ia kthejmë atyre pak nga ai kujdes dhe
mbështetje që na kanë ofruar me kaq shumë dashuri; e bëjnë atë kohë
të jetës së tyre që na kanë kushtuar, duke na konsideruar thesarin
e tyre më të madh......
Još nema komentara.
Ostavi komentar, započni diskusiju!