Podam ci swoją dłoń i pójdę razem z tobą
we dwoje tą ogrodową aleją
która zaprowadzi nas na dziedziniec
twojego wspaniałego cudownego ogrodu .
Gdzie drzewa przybrane w zielone liściaste
szaty powiewające na wietrze
nucą swą ogrodową melodyjną pieśń .
Gdzie kwiaty uśmiechają się
do przysiadających na nich motyli
o przepięknych jak tęcza po deszczu skrzydłach .
Usiądziemy razem
na stojącej w ogrodzie pośród szumiących drzew ławce
przytulimy się razem do siebie
będziemy słuchać ogrodowej muzyki
śpiewu ptaków ,szumu drzew
spoglądać na fruwające przysiadające
z kwiatka na kwiat motyle
swymi czarnymi oczkami
podglądającymi na nas siedzących
razem przytulonych do siebie
wpatrując się w siebie nasze oczy
szukają miłości wspaniałej
nasze serduszka szukają siebie
pragną połączyć się razem
w jedno duże serce w jedną miłość .
Znaleźli ją tu
w twoim baśniowym ogrodzie
na ogrodowej ławeczce .
Nie bójmy się jej
Nie bójmy się siebie wspólnej miłości.
Pozwólmy jej zamieszkać w naszych sercach .
Nie bójmy się siebie.
Nie bójmy się pięknej miłości .
Choć czasem tak długo na nią czekamy.
Może kiedyś się doczekamy!
Piękny wiersz......ja znalazłam się w Tajemniczym ogrodzie...... pozdrawiam....
Oh nie bój się młody mężczyzno miłości z dużo starszą kobietą hahaha 😆😆🤭😋
Pani Joanno nie boję się miłości bo jestem na nią odporny i nic mi nie zrobi , Ale wiersz na prawdę Piękny i również pozdrawiam milusio