ვარსკვლავნო ზეცის,
ზეცის ხართ თვალნი.
ღამეში, თქვენს სხივს,
ლაღს ვატყობ ხალისს.
მე, თქვენს ციმციმქვეშ
ვატარე ყრმობა;
ვავრცობდი იმ ეშხს,
თქვენსას რომ მოჰგავს.
ზევიდან ახლაც
დამღიმით ჩვეულ,
როცა ვერც ვმარხავ
ჩემს სვეს – ამ წყეულს.
საფლავს ქვა ადევს,
ჩემსას და ახლაც,
ცად – ამ ვარსკვლავებს
ღიმილი ახლავს.
There are no comments yet.
Leave your comment, start the discussion!