Bugün bir dilek tuttum kendime. Bir dileğim, bir beklentim olsun istedim hayattan.
Sonra gitmek istedim yaşadığım şehirden. Beni kimsenin tanımadığı ve bir günaydın bile diyenimin olmadığı yalan ve ihanetin hiç bulunmadıgı bir yere kaçmak istedim. Metropol de yobazlaştım belki de kimbilir.
Belki de çok uzaklaştım kendimden. İçimin sesini duyamaz oldum, sağır kaldım söylenenlere.
Hani yanıma öyle üç şey falan almaya da gerek yok, bir başımı alıp kaçmak istedim.

Bazen diyorum ki, ya sarhoş olmak gerek, ya da deli olmak hayatta. Deli kuvveti, sarhoş cesareti derler ya, işte öyle iliklerime kadar deliresim geliyor bu ara. Bir cinnetle vazgeçmek geri de kalanlardan, bir yumrukla devirmek önüme çıkanları, mantığa davet eden tüm insanlığı yok saymayı, delirdim ulan daha ötesi var mı diye avazım çıktığı kadar bağırmayı istiyorum.

Bahardan mıdır bu haller bilmem ama, daha bir gözüme batar oldu çevremdekiler. Daha bir canımı acıtır oldular. En yumuşak acı aşk acısıymış be dedirttiler bana. Aşk da ihanet yavan durmuyor da, diğer hayatta işte böyle batıyor yüzüne gözüne kanatırcasına.

Elini uzatanların elini tutamıyorum, ya çok sıkarlarsa, ya bırakırlarsa diye. Kayıp gitmekten korkuyorum bir avucun içinde, boğulmaktan korkuyorum dört parmak büklümünde. Durum böyle olunca dedim ya deliresim geliyor şu ara. Bir köy evine kaçasım, telefonumu suya atasım, ardıma bir daha hiç bakmayasım var…yani Deliresim var…