ეხლა, გამახსენდა როცა ყოველივე,
ყველა, ყველაფერი
არის გაჩენილი ამაოებისთვის,
მხოლოდ შენ ანათებ!
ნეტა არსებობდეს სიტყვა ქვეყანაზე
ამის ამხატავი,
ნეტა არსებობდეს გული ქვეყანაზე
ამის შემგრძნობელი.
ნეტა არსებობდეს აზრი ქვეყანაზე
ამის შემცნობელი.
ხომ სულ უბრალოა ერთი გაფიქრება,
ის, რომ შენ ნანიებ,
და ის, რომ ანათებ და რომ ვერვინ გხედავს,
გასაოცარია!
გასაოცარია ქვეყნად ყველაფერი,
ძლიერ საოცია,
გასაოცარია, გასაოცარია!
ის, რომ შენ ანათებ.
ნეტა როგორ ხდება ასეთ სიბნელეში,
ასეთ სიბნელეში,
შენ ცას რომ ანათებ და შენ ვერვინ გხედავს
და შენ ვერ უგრძნიხართ.
ო, რა მიზეზია, ნეტა გაცოდინა,
ასეთ დაბრმავების,
გასაოცარია, გასაოცარია,
ძლიერ, მეტისმეტად!
ცრემლიც არ არსებობს, ყველა, ყველაფერი
მიდის უდაბნოში.
გასაოცარია, გასაოცარია,
გასაოცარია!
გალაკტიონის, შედარებით, ნაკლებად ცნობილი ერთ-ერთი შედევრი.
There are no comments yet.
Leave your comment, start the discussion!