---

პირადი წერილები - ლადო ასათიანი

მეუღლეს - ანიკო ვაჩნაძეს.

* * *

ანიკო ძვირფასო! დავბრუნდი თბილისს მშვიდობით, დაღლილი ნახულითა და გაგონილით, მთვრალი ღვინითა და სიყვარულით.
რედაქციაში დამხვდა შენი წერილი - სიტყვაძვირი და სიტყვამცირე, დამხვდა და გამახარა, მიუხედავად იმისა, რომ წინასწარ ვიცოდი დამხვდებოდა.
ანიკო, თბილისში ყველაფერი ძველებურადაა, ყველაფერი სტანდარტულადაა, სასახლეშიც ასევეა, ყველგან ასეა, მხოლოდ ჭავჭავაძის ქუჩაზე არაა ძველებურად: ნაცნობი ხე შეცვლილა ოდნავ, ფოთლები გასცვენია, შემოდგომის ბრალია, თუ შენმა უნახაობამ დაჰმართა ეს საქმე...
ანიკო! მაპატიე, რომ ისეთ მდგომარეობაში გინახულე...11-ში წამოვალ; ყოველ ღონეს ვიხმარ, რომ წამოვიდე და დამხვდი. აუცილებლად.
წერილი მომწერე, თუ მოასწრო, მხოლოდ „გასაგები, ადვილად გასაგები“.
კიდევ ნახვამდის, მოგიკითხა ყველამ, ვისაც იცნობ ახლოს.

ლადო ასათიანი
7.9.1939.
თბილისი.

* * *

ანიკო, ძვირფასო! მშვიდობით ჩამოვედი, მაგრამ ნეტავი არ ჩამოვსულიყავი, მომწყინდა, მოსაბეზრებელია აქაურობა. დავდივარ მარტოდმარტო ნაძვნარში. ხომ გახსოვს ჰაინრიხ ჰაინეს ნაძვი, სამხრეთზე რომ ოცნებობს, იმ ნაძვს ვგავარ ახლა მე. დავდივარ და ვფიქრობ საქართველოზე - ჩემს სამშობლოზე, და შენზე...
...საზიზღარ ხასიათზე ვარ ახლა, სად გადმომაგდე ამ იდიოტობაში, 23-ში წამოვალ აუცილებლად და გნახავ.

ლადო ასათიანი.
18.9.1939.
წაღვერი.

* * *

ანიკო, ძვირფასო! დღეს ხომ სამი რიცხვია, ბაქოში ვართ ჩასული (პირველი საათია), მივდივართ როსტოვს და მერე სად, არ ვიცი. სიცხე მაქვს და თავი მტკივა.
ვაგონ-რესტორანი ამ მატარებელს არ ჰქონია და ხომ იცი...
სხვა რა მოგწერო, რომ ჩავალ და მოვეწყობით, მაშინ მოგწერ დაწვრილებით ყველაფერს.
მომიკითხე მეგობრები, იყავი კარგად და სულ კარგად.

გკოცნის შენი ლადო ასათიანი.
3.11.1939.
ბაქო.

* * *

ანიკო, ძვირფასო! როსტოვიდან ლასკში ჩავედით, გზაში ძალიან ცუდად ვიყავი, ახლა ლისკში ვარ (ღამის 5 საათია) და ვორონეჟისაკენ მივდივართ. ნეტავ რად მივდივარ, ვიცოდე მაინც, ან რა მომელის?!
შენ, ალბათ, კარგათ ხარ, დადიხარ თბილისის ცის ქვეშ არხეინად...
სურათები თუ გამომიტანე? იყავი კარგად და კარგად. მომიკითხე ნიკა და სხვ.

გკოცნის შენი ლადო ასათიანი.
6.11.1939.
ლისკი.

* * *

ანიკუშა! გაზეთი და წერილი მივიღე, როდის დაიწყე ასეთი მოკლე წერილების წერა? შენ თუ ცუდ ხასიათზე ხარ, მერე მე რა დავაშავე? ცუდ ხასიათზე რომ იყავი, მაშინ უფრო მწერდი, მგონი, და ახლა რა მოგივიდა, ა? პასუხს მოგწერო, რას ქვია, პასუხს მომწერ...
ხომ იცი, რომ მე მიყვარხარ და მიყვარხარ არა ისე, როგორც უყვართ, არამედ უფრო მეტად და სხვანაირად, ამიტომ ასეთი რამეები არ არის საჭირო.
ახლა ერთ რამეს გეტყვი: ამ თვის ბოლოს შვებულება აიღე...
იქნებ, ჩემი წიგნის დარჩენილი ჰონორარის აღება მოახერხო, შენც ხომ მიიღებ ფულს და ჩამოდი. აქ, საჭმელი, ხომ იცი, იშოვება... თუ ფეხმძიმობა ძალიან არ შეგაწუხებს და თუ სუსტად არ იქნები, აგვისტო აქ რომ გავატაროთ, არაფერი გიჭირს, მეც შენთან ერთად უზომოდ გავიხარებ...
ასე თუ მოხერხდება, ეს გავაკეთოთ ძალიან გთხოვ, შენთვის კარგი იქნება. მერე აქედან ერთად წავიდეთ. სხვაგან წასვლაზე კი ვერ დაგეთანხმები, შენზე გაბრაზებული ვარ. დღეს შენს წერილს ველი, თუ მივიღე, შეგირიგდები.

ასე. გკოცნის შენი ლადო ასათიანი.
12.07.1940
აბასთუმანი

* * *

ანიკუშა გენაცვალე! მივიღე შენი გამოგზავნილი „თაობა“ წერილებითურთ.
მივიღე ყურძნის წვენი, რად გინდოდა ამდენი ყურძნის წვენი, ა? რას ხარზჯავდი ამდენ ფულს, გქონდეს მაინც?! ეჰ, ჩემო, ანიკო, არავითარი საჭირო არ იყო ამდენი „ხლაფორთი“, რა საჭიროა, თუ ღმერთი გწამს, ა? უშენოდ ამ ერთი თვის მეტს ვერ გავჩერდები.
ანიკო, გენაცვალე! გამიგე და მომწერე, - რადიანი თუ არის თბილისში, გაზეთში გიორგი ნატროშვილია თუ ის. მომწერე ეს მალე.
ნახე ჟაკი და ჰკითხე თავისი მისამართი და მომწერე, ქუჩა ვიცი, მაგრამ ნომერი არ მახსოვს, კოტე მესხის... არ ვიცი.
ო, ჭირიმე, კაპიკი ფული არა მაქვს უკვე და სამი თუმანი ვალიც მაქვს.
ერთი კიდევ: „თაობაში“ გამიგე, № 6-ში ლექსი თუ იბეჭდება ჩემი, ანდა საჯაიამ თუ მიუტანა ნიკას ლექსი, ორი ლექსი აქვთ მანდ ჩემი. მოიწერე ამაზეც. ნიკა აგიაშვილს რა მოუვიდა, არაფერს მწერს? პრეზიდიუმი თუ იყო?
ასე, ჩემო გოგო, შენ რომ ამდენი რაღაცეები გამომიგზავნე, მე რა გამოგიგზავნო?
ალიოშა შოვშია, ხომ?
ასე ჩემო ანიკო! როგორც მე გეუბნები, ისე მოიქეცი, ნუ გეშინია, ჯერ არ მოვკვდებით.
გკოცნის შენი ლადოია.
საჩქაროდ მომწერე წერილი.
მომიკითხე ხალხი და დედაშენი.

შენი ლადო ასათიანი
24.VII.1940
აბასთუმანი.

Like! 8