კაქტუსების ქვეყანა

წლების წინ, როცა ელიოტის ეს ლექსი წავიკითხე , ძალიან გამიჭირდა გამეგო და აღმექვარა ავტორის გულისტკივილი. დღეს?!!! დღეს გავიზარდე და მივხვდი, რომ არსებობს ტკვილი რომელსაც არ აქვს ,საზღვრები, არ იცის ეროვნება და ყველას ერთნაირად განიცდის.მათ შორის არის გაუცხოვება ადამიანებს შორის.

ფუტურო ადამიანები

სიკვდილის სამეფოში ხედავენ ,რომ ჩვენ არა ვართ

გზააბნეული მშფოთვარე სულები, ჩვენ ვართ უბრალოდ,

ფუტურო ადამიანები, ფიტულები და არა ადამინები

ეს მკვდარი ქვეყანაა, კაქტუსების ქვეყანა..

ჩამქრალი ვარსკვლავი ხედავს, როგორ აღაპყრობენ ხელებს,

ქვის ქანდაკებებისკენ,მკვდარი ტომები..

დილაობით,როდესაც ჩამკვდარები,ვითხოვთ ალერსს,

სიკვდილის ამ სამეფოში,ტუჩები კოცნისთვის, რომ მოგეცა,

ლოცვას აღუვლენენ დამსხვრეულ კერპებს....

აქ,არ არის თვალები,აქ თვალებს ვერავის უპოვი..

ჩამქრალ ვარსკვლავთა ველზე,უდაბურ,ცალიელ ველზე,

ძველ დამხობილ სამეფოთა,

გამოღრნილ თავის ქალაში,უკანასკნელ შეხვედრის ადგილას ,

ერთად მივისლასნებით..

განცდა, მარტობისაა და სიშორის მით უფრო მიძლიერდება როგორც კი სახლს ზღურლბს გადავაბიჯებ და გავერევი ქალაქის მტვერში. მახსოვს,სიარული მიყვარდა უბრალოდ ხეთიალი ფიქრი მომავალზე და ოცნება, გადამიყვარდა , ტკვილს ვერიდები რომელსაც ქუჩებში მიმოფანტული პატარა თვალები მაყენებს, ან მოხუცის მზერა მუდარით სავსე..ამ დროს მინდა მოვეხვიო და ვუთხრა რომ, ვაფასებს მის ნაოჭებს , მის მიერ განვლილ წლებს რომ იმედი ნუ დაეკარგება ამ ტკივილში და ცრემლებში.

Like! 7