qetiqet's blog
ფურცლის ნაგლეჯზე უსიცოცხლოდ სიტყვას ეძინა... ჩემს გულს უეცრად მარტოობა ძლიერ ეტკინა... გულის სიღრმეში მონატრების ისმოდა გლოვა, მოგონებები ჩურჩულებდნენ: ნუ ტირი.. მოვა.♥
მტკივა... ვაღიარო?-არ მინდა! სულში ჯოჯოხეთი ტრიალებს. ვცდილობ საკუთარ თავს გავექცე, დრო ვერ მოაშუშებს იარებს... დამღალა ნიღბების სიცივემ, განა ასე ბევრი ვინატრე?!... მხოლოდ ჩემი წილი სითბო და ღვთისგან ბოძებული სინათლე.....
.-ვინ ვარ? არავინ ,, -რა ვარ? არაფერი ,, მერე გამოვუტანე ჩემს თავს განაჩენი ... ”გამისულერთდით” ..! ♥
ყველაზე მძიმე ის ფიქრი ყოფილა უთქმელი რომ რჩება გულში, ყველაზე მძიმე ის სევდა ყოფილა დიდხანს რომ ვინახავთ სულში....))
სულის ტკივილი
სულის ტკივილით ატკიებულს სხეულს ვატრებ
და გულში ვფარავ ყველა ტკივილს გრძნობას ნაგვლიანს
უძილოდ დაგლილს აღარც დილის მზის სითბო მათბობს
აღარ მახარებს გაზაფხულის თბილი ფერები...
როცა ღამეა სდუმს არემარე მაშინ მეხსნება ყველა ჭრილობა
მაგრამ ამ ტკივილს ვერ შეედრება სულის ტკივილი მწარე ვაება
როცა მარტო ხარ სულიც მარტოა არვის სტკივა შენი ტკივილი
სრულ სიმარტოვეს ეხება მხოლოდ ამოძახილი ჩემი სულისა.
მიყვარს როცა ადამიანის ნერვებზე ისე ვუკრავ როგორც პიანინოზე სინამდვილეშჳ კი არც ერთის დაკვრა არ ვიცი
იმდენ რამეზე მწყდება გული რომ,ხანდახან მგონია გულდაწყვეტილი დავიბადე.
თუ ცხოვრებაში ვერ ნახავ იმას რისთვისაც ცხოვრება გიღირს, მოძებნე ის
რისთვისაც სიკვდილი გიღირს!