Се пластат снегулките полека, една по една... Паѓаат на земата и прават снежно бел килим. И солзиве мои се лизгаат полека, една по една... Паѓаат на срцево и прават огромна рана. Зеде дел од мене, сè што ти дадов и однесе на неа. И мојата љубов и моите сништа и мојата младост. Гледам пред мене, сè е матно. Низ превез од солзи те гледам како стоиш пред мене, толку прекрасен. Со нежна, кафеава коса, со прекрасни сини очи, јасни како летно небо, како два бистри потоци... Гледам од нив капат две солзи, зарем се каеш? Ги бришам солзите од моиве очи и подавам рака да ги избришам и твоите, да ти кажам дека ти простувам сè, дека те сакам и дека сакам да си повторно покрај мене, но тогаш гледам дека пред мене нема никој. И повторно продолжувам сама по пустата улица. Околу мене само тишината и чувствотот на измама. А снегот сеуште паѓа, сеуште е ноќ над градот мој, сеуште е се така бело и тивко, сеуште сум сама..

Like! 15