nini-ko's blog

უსიტყვოდ, მინდა გითრა მიყვარხარ,
ხელშეუხებლად მინდა გეფერო.
მინდა ვისწავლო ბულბულის ენა,
რომ დღე და ღამე შენთვის ვიმღერო.

მე მინდა ვიყო წყარო ანკარა,
მაღალი მთიდან გადმომდინარე.
რომ ჩემთან დაჯდე, თუნდაც ცოტა ხნით,
და დაღლილს გზისგან, წყურვილს გიკლავდე.

მე მინდა ვიყო მუხა ძლიერი,
მქონდეს ტოტები აწვდილი ცამდე.
და ამ ტოტების ნაქარგავ ჩრდილში,
მზის სიმხურვალეს ემალებოდე.

მე მინდა ვიყო ზღვა უნაპირო,
მის შუაგულში შენ რომ ცურავდე.
როცა ცრემლები თვალს მოგადგებგება,
უმალვე ჩემი ტალღებით გბანდე.

უსიტყვოდ, მინდა გითხრა მიყვარხარ,
ხელშეუხებლად მინდა გეფერო,
და თითო წამი ჩემი ცხოვრების,
მინდა რომ მხოლოდ შენ შემოგწირო

მომენატრები ავტირდები,
გაძაგებენ და ავყვირდები,
მიმატოვებ და მოგიკვდები,
მ ო ნ ა ტ რ ე ბ ი ს გ ა ნ

სხვასთან წახვალ და გავგიჟდები,
მიმატოვებ და ავტირდები,
დაბრუნდები და ავყვირდები,
ს ი ხ ა რ უ ლ ი ს გ ა ნ

თუ გეყვარები, მეყვარები,
თუ არა და, მე მაინც მეყვარები,
ქვეყნად არავინ დაღუპულა,
ი მ ე დ ე ბ ის გ ა ნ

დაგელოდები იმედებით,
ყველაზე დიდი იმედებით,
და თუ გავგიჟდები მე გავგიჟდები,
ს ი ყ ვ ა რ უ ლ ი ს გ ა ნ...!!!!

ყოველ საღამოს, როცა მზე ჩადის
და თეთრი ზეცა ნელა ბინდდება
მე შენზე ფიქრი ისევ მეძახის,
მე შენთან ყოფნა ძლიერ მინდება.
შენი თვალების ნაცნობი ფერი
მაკლია მაშინ და მენატრება,
როცა მილეულ მზის შუქს შევცქერი
არ ვიცი, ასე რად მემართება.
მე ვერ ვგრძნობ შენი სხეულის სითბოს,
შენი ტუჩების მე მკლავს წყურვილი
და არ არსებობს ამქვეყნად თითქოს
სხვა ნატვრა, ანდა სულ სხვა სურვილი.
მხოლოდ მართობენ შენზე ფიქრები...
უშენოდ ყოფნას ძლიერ განვიცდი,
და მაინც თუკი ჩემი იქნები
თუნდაც მილიონ წელსაც დაგიცდი.
მე მახალისებს შენი დანახვა, -
შენ იასამნის აგდის სურნელი,
მაშინაც, როცა ჩემთან არა ხარ,
ხარ სანატრელი და სასურველი.
ყოველ საღამოს, როცა მზე ჩადის…

სევდა... ტკივილები...
მთვარეც სევდიანი...
ღამეს შეფარვია უხმო აჩრდილები...
ისევ მენატრები, ისევ ჩემში არის...შენი მოგონების რაღაც ნაწილები...
შენი მოგონების რაღაც ნაწილები...
ღამის ნოსტალგია..
მთვარეც მარტოსული...
აღარც ვარსკვლავები მიმეტებენ...
ისევ წარსულში ხარ ჩემთვის გადასული...
ვიცი, ვერაფერი დამაიმედებენ...
თეთრი ღიმილები,
შეპარვია ღამეს...
ვხედავ მთვარე ღრუბლებს ისევ გამოექცა...
ჩემი მონატრების ვერ გითხარი რამე...
და ცა უშენობით თავზე ჩამომექცა...
თვარე დამეკარგა...
ღამის ლაბირინთში...
გზა ვერ გავაკვლიე, და ბედს ჩემსას ვწყევლი...
და გაოგნებული მელოდიურ რიტმში...
წვიმად ეფერება მიწას ჩემი ცრემლი...
მთვარე... სევდიანი...
სევდით გალეშილი...
მთვარემ ტკივილები ისევ განმიახლა...
ღრუბელს ვეფერები შენზე დაგეშილი...
ვიცი, ყველაფერი ჩემზე იცი ახლა...
ღამე გამიგიჟდა...
მთვარეც სადღაც გაქრა...
ვხედავ, შეპარვია წარსულს მონატრება...…

მე მიყვარს, როდესაც არაფერს განვიცდი,
თითქოსდა,
მარტივად ველი ჩემს დასასრულს,
და ვიცი, წასვლის წინ, ზღურბლს აქეთ დაგიცდი,
რომ ერთად გადავცდეთ მიწიერ გაზაფხულს.

მე მიყვარს, როდესაც ფიქრისგან დაცლილი
ვდგავარ და იმ ფრაზებს,
რომლებიც დავფანტე ლექსებში,
დავცინი,
მერე კი ცინიზმსაც დავცინი,
ჯინაზე.

და რომ მენატრები, მიყვარს ეს შეგრძნება,
მიყვარს დახრჩობამდე,
შეშლაა ნამდვილი,
როდესაც სუნთქვაც კი საშინლად მბეზრდება,
და ტვინშიც ფესვს იდგამს სიგიჟის ადგილი.

მე მიყვარს, როდესაც ზიხარ და მომელი...
იმ რეალობაზე, ადრე რომ გაგვწირა,
ორივეს იმდენი გვაქვს საამბობელი,
გავჩუმდეთ,
ან, თუნდაც, დუმილსაც ვკრათ წიხლი.

მე მიყვარს, სიტყვით რომ ვამცირებთ მანძილებს,
თითქოსდა, მარტივად,
ხელებით, გულებით
უხმოდ, ხან ხმაურით, სიცოცხლეს ვამძიმებთ
და სიკვდილს ვაშიშვლებთ, ვამცირებთ...
ცდუნებით.

ეს ცხოვრება მალე ქრება,

ჩვენ კი ბევრი გვგონია,

დრო რომ გადის მერე ვხვდებით

რა ცოტა დრო გვქონია,

დრო ქარია, ჩაგვიქროლებს,

წავა.......დაიკარგება,

ჯერ ცეცხლივით იგიზგიზებს,

ბოლოს კვამლად გაქრება.

დროს ღიმილი, ფერება და

სიყვარული სჭირდება,

დრო რომ გადის მერე ვხვდებით

რა ბევრი დრო გვჭირდება,

სიცოცხლე თუ მალე ქრება

და ყოველდღე ბინდდება,

ყველა წუთი საკვირველი

წავა......გაგვიფრინდება,

და ასე რომ ცოტა დრო გვაქვს

სიკეთის შესაქმნელად,

ღმერთმა ყველას მოგვცა ძალა

სილამაზის სამღერლად,

დრო კი მიდის არ ჩერდება

ეს ცოტა დრო მაინც კმარა

სიყვარულის საქმნელად!

ცას რომ ვუყურებ ტირილი მინდება,

რომ დაგიჩოქო დარწმუნდები ჩემს სიყვარულში?
მომეფერები, გამიღიმებ? მითხარი კარგო!
რომ შეგევედრო ჩაიხედავ ჩემს წმინდა სულში
თუ ყველაფერი სიგიჟეა, სჯობს დავიკარგო.
ოჰ, როგორ მსურდა ერთხელ მაინც
შენს წინ დავემხო
არ დაგაცადო გაკვირვება და აღშფოთება
ვიტირო დიდხანს, რომ ცრემლებით მიწაც გავალვხო
რომ ვერასოდეს გაგიბედო მე განშორება.
მაგრამ სად, როგორ, როდის შევძლო
შენთან ცრემლისღვრა?!
როგორ გაკადრო მე უვიცმა შენ შეყვარება.?!
ჩემი ბრალია თუ გამიხდი ძილში ზმანებად
ჩემი ბრალია მოსვენება თუკი წამართვი
ჩემი ბრალია ქვეყნად
შენს მეტს თუ ვერვის ვხედავ!
დამნაშავე ვარ, თუ ამის თქმას მე შენ გიბედავ.
ო, მეშინია მაგ თვალების ასე რომ მხიბლავს
კადნიერებად არ ჩათვალო ოცნება წმინდა
გამიგო მხოლოდ და გზა…

მთვარემ ღამე გაათია,კრთება შუქთა დინება,
ღამის სამი საათია, შენ კი არ გეზინება.
გავაცურეთ სადღაც ნავი სავსე ლურჯ ექსცესებით.
შეგაყვარე კიდეც თავი ამ უბრალო ლექსებით.
ეფინება გზებს სიმებად ლალთა ცეცხლი, საყურე,
შენი კარგი გაღიმება მაინც დავიმსახურე.