borko412's blog

Во животот треба да се грижите само за две работи.

Дали си здрав или си болен.

Ако си здрав,
тогаш нема зошто да се грижиш.

Али ако си болен,
Само за две работи треба да се грижиш.

Дали ќе оздравиш,
или ќе умреш.

Ако оздравиш,
тогаш нема зошто да се грижиш.

Ако умреш,
Само за две работи треба да се грижиш.

Ќе одиш или во рајот или ќе одиш во пеколот.

Ако одиш во рајот,
тогаш нема зошто да се грижиш.

Ако идеш во пеколот.
ќе бидеш толку зафатен поздравувајќи се со твоите пријатели,
така да ќе…

Што е животот?
А што е смртта?

Животот...
Се раѓаш, растеш...
Сфаќаш колку е суров животот.
Паѓаш и стануваш.
Победи.
Порази.
Таги и насмевки.
Вистини и лаги.
Радости и таги.
Губиш... Мразиш... Потоа се учиш да се пазиш.
Мислиш ако некој ти создаде уште еден удар, ќе завршиш на дното.
Стануваш силен.
Се додека не го изгубиш сето она што ти значело...и останеш сам.
Тогаш си ја сфатил смислата на суровата реалност.
Си станал непобедлив.
Не мислиш на тоа што те повредува, затоа што никој повеќе ја нема таа моќ.
Не љубиш и немаш што да изгубиш.
Ниту се…

Не можам да се оттргнам од минатото, не можам а да не помислам на некои луѓе, настани,
спомени, тага, смеа и болка. Понекогаш се прашувам како да продолжам, но мојата младост е
посилна од се... Губев! Изгубив многу луѓе, некои од нив не се дел од овој свет.
" Други пак не се дел од мојот живот, заминаа таму некаде."
Се прашувам дали се добро, дали се среќни?
Но и многу научив, научив дека животот не е онака како го замислуваме, не се розево како во
приказните... А болката не е она што треба да ни го покаже крајот,…

Постојат " магични " зборови кои би го растрепериле и нај безчувствителниот човек на светот.
Зборовите се најсилното оружје во универзумот. Зборовите имаат магично дејство ако го искажете
вистински од се срце. Зборовите се безначајни ако не се искажани искрено.
И еден од најслатките зборови " те сакам " за кој нема човек на планетата, а да не сака да го слушне,
ако не е искажан во соодност со чувствата е само збор однесен од ветерот.
На темнината и пркоси светлината, на студот топлината, негативните зборови се безначаен губитник
од позитивните.
Нема човек на планетава кој не сака…

Ќе дојде ли тој ден...??? Ден кој ќе ја замени ноќта во која патувам... Ќе можам ли повторно да
ја почуствувам светлината, да го дофатам сонцето...? Ќе можам ли да ја отфрлам тагата од
моето лице, да ја навлечам маската на блесокот и сјајот...?

Живееле некогаш еден брачен пар кои имале дванаесет годишен син и едно магаре.
Тие одлучиле малку да патуваат, работат и да го запознаат светот и така тие тргнале на пат.

Кога дошле до првото село луѓето почнале да коментираат: " Погледнете го она невоспитано
момче, тоа седи на магарето додека неговите сиромашни стари родители го влечат магарето ".
Жената тогаш му рекла на мажот: " Нема да дозволиме на луѓето да зборуваат така лошо за
нашиот син ". Мажот го симнал детето и тој седнал на магарето.

Кога дошле до другото село луѓето мрмореле: " Погледнете го…

Запознавајќи ги луѓето, не сваќаме дека некој многу од нив ќе ни го променат животот.
Често сме задржани при запознаванје со некого. Како времето поминува ние се повеќе
време поминуваме со таа особа. Се запознаваме, нас се повеќе не привлекува некоја
енергија. Одеднаш почнуваме да размислуваме на таа особа, желни сме да се сретнеме
со таа оособа. Да го поминуваме времето разговарајки. Па и ќутејќи...
Само ни е важно да таа особа е со нас. Толку се разбираме зборовите не се ни потребни.
Среќни сме што таа посебна особа влегла во нашиот живот, се нас повеќе ни значи.
И…

Чекорев на патот на достоинството и уживав во нотите на тишината. Живеев за деновите во
кои сонцето нежно ме галеше продирајќи низ стаклото на прозорецот.
Се смеев, бидејќи луѓето уживаа во мојата насмевка, а бегаа од мојата тага. За нив бев само
силуета во мракот, фантом кој се одразуваше низ уличната светлина и ја оддаваше својата
топлина на вжештениот асфалт. Бев само тело, без срце и душа, материја без граѓа, идеја без
смисла. Бев проsирен за оние кои некогаш беа дел од мојот живот, а егзотично го обојував
животот на оние кои не го заслужиле.
На раскрсницата секогаш…

Ако по некое чудо ја доживеете таа среќа да ја најдете таа правата, немојте да ја испуштите.
Затоа што следна прилика нема да добиете. Сродните души се како автобуси, следниот ќе дојде
за неколку минути, али тој нема да биде тој правиот.
Затоа што кога би постоеле многу такви, тогаш тие не би се нарекувале " прави " би биле
" криви " или " промашени " или така некако.
Таков беше мојот случај, али затоа што имав среќа. Ја најдов таа правата, али ја изгубив.
Ја завркнав работата. Не е важно. Деталите и онака не се важни...

Имајте секогаш СРЦЕ кое не е тврдо, допир кој не боли, бакнеж кој засладува, насмевка која не згаснува...